36 Taktik Peperangan merupakan sebuah buku yang di dalamnya terkandung 36 taktik peperangan yang diguna pakai pada zaman purba di China dan diwarisi sehingga hari ini. Taktik-taktik peperangan yang terkandung di dalam buku itu telah diguna pakai di China dalam jangka masa yang panjang dan telah menjadi inti pati kebudayaan tradisi China. Pada masa ini, "36 Taktik Peperangan" telah disesuaikan untuk strategi dalam pelbagai bidang, antaranya termasuklah politik, diplomasi, ilmu-ilmu pengurusan, perdagangan dan lain-lain.
"36 Taktik Peperangan" tidak ada banyak kandungan yang menjelaskan tentang teori peperangan, sebaliknya lebih tertumpu kepada penggunaan praktikal strategi peperangan.
"36 Taktik Peperangan" merupakan rumusan hasil fikiran ahli ketenteraan yang terunggul pada zaman purba China. Setiap taktik, mempunyai tujuan yang jelas dan bersifat praktikal. Kebanyakan taktik tersebut lebih mementingkan perubahan yang tidak dijangka ketika bertempur dengan musuh. 36 Taktik Peperangan diketahui oleh umum melalui pelbagai cara. Ada taktik yang dinamakan dengan judul opera, peribahasa atau peristiwa yang pernah berlaku dalam sejarah China. Oleh sedemikian, orang ramai lebih mudah untuk memahami teori dan ilmu ketenteraan yang terkandung di dalam buku itu.
Taktik "Menyelamatkan Negeri Zhao dengan Mengepung Negeri Wei" terhasil daripada pertempuran "Guiling" yang berlaku pada abad ke-4 Sebelum Masihi. Pada zaman itu, China sedang berada dalam keadaan terpisah-pisah dan diduduki oleh pelbagai negeri kecil yang sering berperang antara satu sama lain untuk merebut seberapa besar wilayah. Wei dan Zhao merupakan dua negeri berjiran pada masa itu.
Antara pelbagai negeri pada zaman itu, negeri Wei merupakan negeri yang lebih awal menjalankan pembaharuan politik dan ekonomi. Dengan pelaksanaan pembaharuan, negeri Wei menjadi semakin kuat dan telah menakluki beberapa negeri kecil yang lemah. Manakala, pertahanan negeri Zhao agak lemah berbanding dengan negeri Wei.
Tatkala, tentera negeri Zhao menakluki sebuah negeri kecil yang menjadi wilayah jajahan negeri Wei. Raja negeri Wei telah melantik Pang Juan sebagai panglima tenteranya dan mengerahkan sebilangan besar tentera untuk merebut kembali wilayahnya. Panglima Pang Juan bercadang untuk melancarkan serangan langsung terhadap ibu kota negeri Zhao. Dengan yang sedemikian, jika mereka berjaya mengalahkan negeri Zhao, negeri Wei bukan sahaja boleh merebut kembali wilayah jajahannya, tetapi juga boleh menghapuskan negeri Zhao dengan sekali gus. Raja negeri Wei telah menerima cadangan panglima Pang Juan dan telah menggerakkan tenteranya menuju ke Handan, ibu kota negeri Zhao yang ditempatkan di luar kota itu. Dalam masa selama lebih setahun selepas itu, kota Handan sentiasa dalam keadaan terkepung.
Dalam keadaan itu, raja negeri Zhao telah meminta bantuan daripada negeri Qi. Ini kerana negeri Qi ialah rakan sekutu negeri Zhao. Qi dan Zhao telah mencapai persetujuan bahawa jika sesiapa daripada kedua-dua pihak diancam oleh negeri yang lain, pihak yang lagi satu mesti mengerahkan tentera masing-masing untuk memberi bantuan sebagai rakan sekutu.
Raja negeri Qi berpendapat bahawa mereka perlu memberi bantuan kepada negeri Zhao kerana persetujuan telah dicapai. Akan tetapi, jika berperang dengan tentera Wei yang kuat dan berkeupayaan, kekuatan negeri Qi pasti akan terjejas. Meneliti situasi tersebut, ahli strategi perang negeri Qi, Sun Bin berpendapat bahawa untuk membantu negeri Zhao, negeri Qi perlu mengelakkan daripada bertempur dengan tentera Wei secara langsung. Sebaliknya, mereka perlu mencari kelemahan tentera Wei untuk menewaskannya.
